در مورد رفیعی بیشتر بدانید:

چطوری عکاسی را آغاز کردید؟

علاقه به دوربين بخشي از وجودم بود،هنر براي من ، يه جورايي تم موروثي داشت چرا كه پدر و پدربزرگم هم بدون ارتباط به شغل اصليشون كه از كسبه هاي قديمي بازار تهران بودن،دوربين عكاسي و فيلمبرداري جزو تفريحات دلچسبشون بود...زمانيكه اولين دوربينهاي هندي كم به بازار اومد،پدر ،اون رو خريد و راحت در اختيارم گذاشت.انقدر حضور اين دوربين در جامعه عجيب بود كه وقتي تو سالهاي راهنمايي با خودم به مدرسه ميبردم،معلمها زير لب مي گفتند:فكر كنيم اين هدي رفيعي از صدا و سيما اومده و من13 ساله،خندم مي گرفت...تو دبيرستان دخترانه امام صادق هم همه من رو به هداي دوربين به دست مي شناختن.بگذريم...

در عکاسی، چه چیزی شما را به وجد می آورد؟

حس خوشايند اميد به بقا و ماندگاري كه در نهاد همه آدمهاست،شايد دليل محكمي ست براي عطش من به جاودان كردن لحظه هاي خوش همنوعانم و اينكه آيندگان ،ازديدن قاب لحظه هاي ما لذت خواهند برد.

مدارک، جوایز و تقدیرنامه ها

كلا مدرك و جوايز،جايگاهي برام نداشتند و به دنبالشون نبودم.آثار هر كس،به همراه رضايت مشتريها كه انگار عضوي از اقوام آدم ميشن،مدرك و امضاي موفقيت اوست.با اين حال طي دوران كسب مهارت عكاسي ،مدارك زير را هم دريافت كردم: گواهي پايان دوره عكاسي و فتوشاپ از موسسه بين المللي بن ژيوار-گواهي عكاسي صنعتي از استوديوي فيلم و عكس ماژان- گواهينامه پايان دوره آموزش عالي آزاد در رشته زيبايي شناسي و تدوين از دانشگاه صدا و سيما.

یک نکته فان در مورد خودتان بگویید:

هميشه دوست داشتم هر چيزي كه حالم رو خوب مي كنه و برام لذتبخشه با ديگران شير كنم و سهيم بشم حتي به اندازه يه جمله مفيد و يك تفكر زيبا.